Maria Kuncewiczowa, Gaj oliwny

Pomysł napisania Gaju oliwnego zaczerpnęła Kuncewiczowa z notki prasowej, która ukazała się w 1952 roku. Informacja dotyczyła zamordowania w południowej Francji angielskiej rodziny, ale książka miała być nie rekonstrukcją zdarzeń, ale wizją autorki. Wspominam o tym, bo rzadkie jest w prozie Marii Kuncewiczowej odchodzenie od wątków autobiograficznych.

Całość powstawała przez pięć lat, chociaż sam proces pisania książki trwał osiem miesięcy. Związane było to z tym, że szkic tekstu (po angielsku) zaginął w czasie wyprawy do Stanów Zjednoczonych. Kolejna wersja powstała już w języku polskim.

Gaj oliwny zauroczył mnie swoim tytułem. I tu, już od samego początku czekają na czytelnika pułapki (ja wpadłam we wszystkie z nich):

- gaj oliwny... brzmi sielsko i anielsko;

- bohaterka - mała Pat, która wyjeżdża z rodzicami na wakacje do Francji;

Vincent van Gogh, Gaj oliwny II, 1889

- Prowansja... po niedawnej lekturze książki Rok w Prowansji mam utrwaloną wizję tej krainy jako mlekiem i miodem płynącej;

Czego więc można się spodziewać? Pięknej opowieści rodzinnej? Ciepłej, uroczej i przesiąkniętej przyrodą? Otóż nie.

Wypowiadam się tylko w swoim imieniu, ale przez cały czas miałam wrażenie, że COŚ wisi w powietrzu. Czułam napięcie i czekałam... Bohaterowie zmagają się tu nie tylko ze sobą, ale przede wszystkim z własną przeszłością.

Napisanie czegokolwiek więcej oznaczałoby zdradzenie finału.

Maria Kuncewiczowa w Posłowiu wyjaśnia, że chciała zrozumieć motywy ludzkiego zachowania, tajniki ludzkiej duszy. Czy jej się to udało? Tak naprawdę, niezależnie od tego, ile książek by się na ten temat napisało, nie da się wyjaśnić, dlaczego postępujemy tak, a nie inaczej.

Refleksyjna lektura.

Moja inspiracja ma z książką wspólny jedynie motyw oliwkowy. :)

Naszyjnik „gaj oliwkowy”:

Oliwkowe kolczyki:

Notka powstała w ramach projektu Lirael: